mothers milk

RHCP przed castingem do "Tańczącego z wilkami".

hunterlividedamsels

The Hunter, reż. Daniel Nettheim

Dzieło Nettheima można pomyślnie streścić pisząc po prostu: „Willem Dafoe szuka diabła tasmańskiego.” Interpretacja jest dowolna, chociaż film dosłownie o tym opowiada. Ciężko oprzeć się dzikim terenom Australii, obecność Dafoe urozmaica wszelkie obserwacje o wymiar filozoficzny. Doszedłem do wniosku, że to jeden z niewielu aktorów, u których wybuchy emocji naprawdę się liczą. Ciężko się z nich otrząsnąć. Podobnego uczucia doświadczymy oglądając „Myśliwego”. Szkoda, że dość często pojawiają się w nim problemy narracyjne. Nettheim wyraźnie lubi wizualne schematy, ale po jakimś czasie robią się monotonne, przez co seans z przyjemności staje się obowiązkiem (np. powtarzające się kilkukrotnie panoramiczne ujęcie jazdy samochodem). 3/5

Livide, reż. Alexandre Bustillo, Julien Maury

Pamiętam, że „Najście” Bustillo i Maury’ego wywarło na mnie kolosalne wrażenie. Rzadko spotyka się stylistykę torture porn ubraną w płaszczyk koszmaru sennego. Duet reżyserski powrócił do bajkowej konwencji w „Livide”, dużo delikatniejszym horrorze z okrwawionymi baletnicami, tajemniczymi posiadłościami i starymi kobietami w śpiączce. Wspomniana śpiączka grozi niestety publiczności, ponieważ film nie stroni od gatunkowych klisz, wprowadza za dużo umownych sytuacji, pokracznie balansuje między realizmem i fantastyką pozbawioną jakiejkolwiek logiki. Sytuacja ulega poprawie jedynie dzięki talentowi francuzów do tworzenia zapadających w pamięć motywów wizualnych. Zmarnowana obecność wybitnych aktorek, Beatrice Dalle i Christine Jacob. 2/5

Damsels in Distress, reż. Whit Stillman

Cóż za rozkoszny i czarowny film! Nieczęsto używam przymiotników tego rodzaju, ale w przypadku „Pannic w opałach” wręcz cisną się na język. Z wierzchu wydaje się, że Stillman stworzył przesłodzony obraz szkolnych konwenansów, co jest wrażeniem mylnym. Piękne i wyjątkowo sztuczne dialogi mają autoparodystyczny charakter, postacie są celowo przewidywalne, „podziały kastowe” między postaciami cechują się subtelnością skrobnięcia paznokciem po tablicy. Ta karykaturalność to prawdopodobnie największa zaleta filmu Stillmana. Na deser: pokaz umiejętności aktorskich Grety Gerwig. 3,5/5

last tango in paris

jeff + compliance

Jeff, Who Lives At Home, reż. Jay Duplass, Mark Duplass

Nie zapoznałem się z całością dokonań braci Duplass, ale przy “Jeff, Who Lives at Home” muszę przyznać: całe szczęście, że ich scenariusz nie został przechwycony przez machinę hollywoodzką. Część publiczności może narzekać na zdjęcia z ręki z dużą ilością nagłych zbliżeń. Po pierwsze, widowni nie grozi atak epilepsji, ponieważ paradokumentalny styl został potraktowany dość powściągliwie. Po drugie, film zyskuje na wrażeniu intymności, dzięki czemu staje się bardziej prawdopodobny pod względem emocjonalnym. W rezultacie Jason Segel i Ed Helms przekonująco wypadają w rolach braci, a wątek Susan Sarandon z ulotnego portretu frustracji życiowej zamienia się w opowieść o magii codzienności. Mark i Jay od czasu do czasu pozwalają sobie zrezygnować z fabularnej skromności (nawiązuję tutaj do zakończenia). Nie można im jednak odmówić wnikliwości, z jaką potrafią spleść wszystkie wątki. 3/5

Compliance, reż. Craig Zobel

Zobel wybrał sobie ciężki temat na scenariusz. Niełatwo okiełznać coś, co brzmi kuriozalnie i jednocześnie wzbudza kontrowersje. „Compliance” bierze inspiracje z autentycznego przypadku, w którym anonimowy rozmówca podając się za policjanta wydzwaniał do sieci restauracji fast-food i namawiał zdezorientowanych menedżerów do przeszukiwania swoich pracowników. Zadaniem reżysera jest więc nadanie bohaterom psychologicznego prawdopodobieństwa i wytłumaczenie ich postępowania. Zobelowi udało się to niemalże w całości. Stworzył obraz, w którym zjawisko społeczne ma wiele wspólnego z osobistym doświadczeniem. Zszokowanie publiczności nie jest jego zadaniem – preferuje, żeby publiczność utożsamiała się z każdą z postaci. Dzięki dokładnie nakreślonym charakterom widz nie szufladkuje bohaterów. 3,5/5

ted seediq bale

Żyję. Jak coś.

Ted, reż. Seth MacFarlane

Wydaje się, że kolejny produkt wyobraźni MacFarlane’a powstał tylko po to, żeby połechtać popkulturową wrażliwość widza. Nabija się tutaj ze wszystkiego, co w ostatnim okresie było popularne, dorzuca parę bezwstydnych dowcipów i okrasza całość bardzo brutalną wersją slapsticku. W porządku, nie mam z tym problemu. Mimo to rozczarowałem się brakiem rozczarowania. Zarówno pozytywnego, jak i negatywnego. Otrzymałem wszystko, czego oczekiwałem. Może to zabrzmi nielogicznie, ale wątek główny (przyjaźń między bohaterami) schodzi na drugi plan. Los Teda i Johna nie pochłonął mojej uwagi. Flash Gordon, pląsający przed telewizorem Giovanni Ribisi i narracja Patricka Stewarta – owszem. Lekkie jak opłatek, ale jako mało wyrafinowana rozrywka dość sycące. 3/5

Seediq Bale (Wojownicy tęczy), reż. Te-Sheng Wei

Prawie pięciogodzinny, epicki kolos w reżyserii Te-Sheng Wei okazuje się sprawnym warsztatowo filmem historycznym. I jednocześnie spartaczonym. Rytmiczna choreografia scen batalistycznych została podminowana przez wyjątkowo słabe efekty specjalne, wybuchy można porównać do grafiki kilkuletnich gier komputerowych. Twórcy „Seediq Bale” są we własnym żywiole tylko przy kręceniu i montowaniu akcji. Epizody wolniejsze zbyt często zakrawają o autoparodię, dialogi nasycono nadmierną ilością niezgrabnych metafor. Niezamierzony uśmiech wzbudza także przerysowana symbolika i sposób, w jakie zostały przedstawione rytuały klanów Seediq (jeżeli faktycznie tak wyglądały, oddaję honor). Egzotyzm filmu dotyczy jedynie terenów, na których osadzono akcję, w kwestii fabularnej pozostaje monotonnie uniwersalny. Cóż, przynajmniej żadna z oponujących stron (ani tajwańscy autochtoni, ani Japończycy) nie ulega demonizacji. 3/5

gena rowlands + patti smith

Zacnie. Wyjątkowo zacnie. Przyznaję z bólem, że nigdy takie połączenie nie przyszło mi do głowy. Genialny film Cassavetesa o kobiecie, która nie potrafi udźwignąć ciężaru życia rodzinnego. Do tego uzależniająca melodia, świetnie akcentująca tour-de-force Geny Rowlands.

kolejny tydzien malo do powiedzenia

Miałem pisać systematycznie, ale jak widać założenie w praktyce zupełnie się nie sprawdziło. Dzisiaj nawiążę do postu sprzed tygodnia i opiszę filmy obejrzane od tamtej pory (niestety albo stety tylko trzy nowe tytuły).

04.09 - 12.09.2012

Cafe de flore, reż. Jean-Marc Vallee

Po zręcznie wykonanej pod względem garderoby, fotografii i aktorstwa „Młodej Wiktorii” Jean-Marc Vallee wraca do ojczystego języka w „Cafe de flore”. Dzieło opisywane jest w niektórych źródłach jako „odyseja miłosna” podzielona między lata współczesne i sześćdziesiąte. To obraz dokonujący dokładnej wiwisekcji uczucia. Opowiada również o immanentnej sile muzyki (Cafe de flore to zarówno nazwa restauracji przy paryskim bulwarze Saint-Germain, jak i chwytliwa kompozycja). Można oskarżyć Vallee o zbyt natarczywe podejście do tematu lub o słaby motyw wiążący. Nie jest to jednak konieczne. O miłości ciężko mówić logicznie i bez odrobiny cukru. Plus za obsadzenie Vanessy Paradis i Helene Florent. 3,5/5

Dark Shadows (Mroczne cienie), reż. Tim Burton

Powinienem narzekać na Burtona? Nie wiem dlaczego, ale jego ostatnie próby reżyserskie są takie… zwyczajne. Gdyby nie obowiązkowa obecność Heleny Bonham Carter i Johnny’ego Deppa, ciężko byłoby poznać, czy Burton faktycznie odpowiada za produkcję „Dark Shadows”. Kogo winić? Scenarzystę? Nie jest to całkowita porażka. Gdzieniegdzie pojawia się dobry dowcip. Eva Green z powodzeniem używa swojego połowicznie hipnotyzującego i szaleńczego uroku. Czas generalnie mija szybko. Filmowi brakuje głównie jakiegokolwiek ciężaru – na poziomie emocjonalnym zawodzi, fabularnie nie zaskakuje. Na końcu pozostaje zlepkiem sprawdzonych motywów. 3/5

The Eye of the Storm, reż. Fred Schepisi

 

Miałem drobny problem z „The Eye of the Storm”. Cały czas zdawało mi się, że oglądam dramat nakręcony w stylu komediowym – szybkie cięcia, nieustanne oczekiwanie na puentę, przerysowany portret niemieckiej służącej. Przymykając oko na pojedyncze przypadki, Schepisi poprowadził aktorów doskonale. Geoffrey Rush, pomimo zepchnięcia na drugi plan, momentalnie wzbudza sympatię, traktuje swoją postać z  ogromnym dystansem. Judy Davis robi to, co umie najlepiej – po raz kolejny gra kobietę sfrustrowaną, która pod płaszczykiem dystyngowania i arogancji głęboko skrywa wrażliwość. Transformacja Charlotte Rampling w dużo starszą kobietę wyszła dość zgrabnie. Jej zmysł interpretacyjny również pozostaje bez zarzutu. Niestety, film wydaje się zbyt akademicki i niespójny.  3/5

Ukłon dla tych, co znają twórczość Husker Du i Sugar: